Żylaki odbytu (hemoroidy, guzki krwawnicze) według różnych szacunków mogą występować nawet u 50% populacji osób dorosłych. Najczęstszym ich objawem jest krwawienie, świąd, ból i dyskomfort w okolicy odbytu, nasilający się podczas zwiększonego parcia na stolec. Na schorzenie szczególnie narażone są osoby prowadzące siedzący tryb życia, zmagające się z nawracającymi zaparciami oraz z przewlekłymi chorobami wątroby.
Podejrzenie hemoroidów zawsze należy skonsultować z proktologiem, zwłaszcza gdy nie jesteśmy pewni, jak wyglądają żylaki odbytu (więcej informacji: https://www.tourmedica.pl/blog/zylaki-odbytu-bolesny-problem ). Materiały znalezione w internecie nie zawsze mogą stanowić wiarygodne źródło, które pozwoli nam zweryfikować problem.
Pierwszy opis schorzenia stworzył Hipokrates w 460r p.n.e., a już w 25r p.n.e. Celsus wykonał zabieg powiązania guzka krwawniczego. Bizantyjscy lekarze w 5- 10r n.e. stosowali zabiegi przypominające wykonywane współcześnie podwiązywanie guzków krwawniczych sposobem Barrona.
Jakimi metodami można pozbyć się żylaków odbytu?
Obecnie są wykorzystywane trzy strategie leczenia guzków krwawniczych odbytu: zachowawcza, instrumentalna oraz operacyjna. Metoda leczenia jest dostosowywana do stopnia zaawansowania choroby, preferencji pacjenta oraz do indywidualnych wskazań lub przeciwwskazań do wykorzystania określonej techniki. Jak mówi specjalista chirurgii ogólnej prof. dr hab. n. med. Paweł Lampe w wypowiedzi udzielonej portalowi www.abczdrowie.pl, “metody usuwania żylaków i hemoroidów dość często są takie same. Oczywiście jak mówimy o bardzo wyrafinowanych jak DGHAL, to ona może być stosowana głównie do leczenia hemoroidów, bo tam podwiązujemy tętnicę, która zaopatruje hemoroid”.
Pierwszym i podstawowym sposobem leczenia i zapobiegania powstawania żylaków odbytu jest profilaktyka zaparć. Należy stosować dietę bogatą w błonnik, który przyspiesza pasaż jelitowy oraz pić dużo płynów, które zapewniają odpowiednią konsystencję stolca i ułatwiają defekację. Powinno się ograniczyć natomiast przyjmowanie tłuszczów zwierzęcych, czekolady, ziemniaków i białego pieczywa, które sprzyjają zaparciom. Regularna aktywność fizyczna także poprawia pasaż jelitowy i stanowi ważną część terapii guzków krwawniczych. Istotne jest unikanie produktów zwiększających ukrwienie miednicy małej, takich jak alkohol lub ostre przyprawy.
Ważnym czynnikiem, mającym na celu ograniczenie objawów i zmniejszenie częstości nawrotów jest zmiana przyzwyczajeń, które mają niekorzystny wpływ na przebieg choroby. Wymienić należy długotrwałe wizyty w toalecie, kiedy to przez wydłużony okres czasu panuje podwyższone ciśnienie w odbytnicy. Nie powinno się również hamować naturalnego parcia na stolec, ani wywoływać zbyt silnego parcia. Aby ograniczyć objawy wynikające z podrażnienia skóry okolicy odbytu, sugeruje się wybieranie miękkiego, delikatnego papieru toaletowego oraz stosowanie delikatnych środków do mycia krocza.
Oprócz diety i zmiany przyzwyczajeń, stosuje się preparaty o miejscowym działaniu łagodzącym, przeciwbólowym i przeciwzapalnym. Można również stosować leki wzmacniające ściany naczyń, do których zalicza się rutozyd i diosminę. Dolegliwości zmniejszają się, jeśli kilkakrotnie w ciągu dnia pacjent wykonuje nasiadówki (np. z kory dębu), działające rozluźniająco na mięśnie w okolicy odbytu i dające efekt przeciwbólowy.
Żylaki odbytu można usuwać metodami instrumentalnymi. Często wykorzystuje się metodę Barrona, czyli zakładanie gumek na nasadę guzka krwawniczego. Pozbawiony ukrwienia guzek obumiera i odpada, a następnie jest wydalany wraz z kałem. Krioterapia polega na zamrożeniu zmiany ciekłym azotem lub podtlenkiem azotu. Fotokoagulacja i elektrokoagulacja to zabiegi do siebie podobne, w których hemoroidy są niszczone przy pomocy światła (laser) lub prądu o zmiennej częstotliwości. Wspomniana wcześniej metoda DGHAL polega na podkłuciu tętnicy zaopatrującej guzek krwawniczy i zahamowaniu przepływu krwi, co prowadzi do obumarcia zmiany. Wszystkie wymienione zabiegi są małoinwazyjne, często jednak dla osiągnięcia oczekiwanego efektu konieczne jest powtórzenie procedury.
Zaawansowane zmiany lub występowanie dodatkowych schorzeń w okolicy odbytu, wymagają leczenia operacyjnego. Istnieje wiele technik zabiegowych, które są dopasowywane indywidualnie do pacjenta. Po tego typu leczeniu rekonwalescencja jest zwykle dłuższa niż w przypadku technik instrumentalnych, ale zazwyczaj przeprowadzenie jednego zabiegu jest wystarczające. Podczas operacji można czasami jednocześnie wyleczyć inne, współistniejące schorzenie odbytu.
Dodaj komentarz